W czasie formowania się wczesnopiastowskiego państwa wzmocniony gród plemienny stał się ważną wartownią graniczną na zachodnich rubieżach Polski. Stawiał czoło niemieckim najazdom na Polskę za czasów Henryka Brodatego (1202 – 1238), Krosno stało się ponownie ważnym punktem strategicznym i ośrodkiem administracyjno-gospodarczym. Henryk Brodaty zreformował Krosno przestrzennie i nadał mu prawa magdeburskie, przyczynił się również do rozwoju osadnictwa wiejskiego, które za jego czasów przybrało formę osad zwartych, rozplanowanych racjonalnie. W połowie XIII wieku powstało księstwo głogowskie, w granicach którego znalazła się także kasztelania krośnieńska. Graniczyła teraz z posiadłościami Brandenburgii, której w 1249 roku Bolesław Rogatka sprzedał Ziemię Lubuską.

 

W 1319 r. obszar ten wrócił do księstwa, a kolejnymi panującymi nad Krosnem książętami byli głogowsko-żagańscy Henrykowie IV, V, VI, VIII, IX i XI. Książęta ci rezydowali w Żaganiu bądź Kożuchowie. Po śmierci Henryka XI, ożenionego z córką elektora brandenburskiego, Barbarą, Krosno stało się jej siedzibą wdowią, pod władztwem brandenburskim. Z taką sytuacją nie pogodził się bliski krewny zmarłego Henryka XI, Jan II Żagański, który o odzyskanie dziedzictwa walczył z Brandenburgią przez sześć lat (1476 – 1482). Postanowieniem pokoju w Kamieńcu, Krosno pozostało przy Brandenburgii. Jednakże z nowo zdobytych terenów, do których należały także okręgi sulechowski i lubuski, utworzone zostało księstwo krośnieńskie. W 1518 r. nastąpiła unia personalna Brandenburgii z Prusami Królewskimi, a w pierwszej połowie XVIII wieku Brandenburgia stała się prowincją Królestwa Prus. Po wojnie z Austrią i przyłączeniu w 1740 r. Śląska do Prus, przeprowadzono reformę, dzieląc kraj na powiaty. Utworzony został powiat krośnieński, obejmujący zachodnią część dawnej kasztelani oraz część okręgu lubuskiego. Taki podział przetrwał do 1945 roku.