Wydawca treści
Lasy regionu
Państwowe Gospodarstwo Leśne Lasy Państwowe zarządza gruntami leśnymi na terenie obejmującym cały obszar Polski.
W celu usprawnienia systemu zarządzania obszar ten zostały podzielony na siedemnaście regionów do administrowania którymi, powołano regionalne dyrekcje.
Regionalna Dyrekcja Lasów Państwowych w Zielonej Górze obejmuje swym zasięgiem lasy położone przede wszystkim na terenie województwa lubuskiego i tylko w niewielkim stopniu (ok. 5%) na terenie ościennych województw – wielkopolskiego (4,91%) i dolnośląskiego (0,20%). Powierzchnia RDLP w Zielonej Górze, wynosi 453 462 ha (stan na koniec 2014r.), z tego 438 246 ha to powierzchnia leśna. Tylko 15 tys. ha stanowi powierzchnię nieleśną, tj. grunty rolne, wody, nieużytki, tereny osiedlowe i komunikacyjne.
Według danych na rok 2014 r. przeciętny zapas drewna na 1 ha wynosi 234 m3, a przeciętny wiek lasów w RDLP w Zielonej Górze sięga 56 lat.
Zasięg terytorialny wynoszący 8,8 tys. km² powoduje znaczne zróżnicowanie przestrzenne i przyrodnicze kompleksów leśnych. Lesistość RDLP w Zielonej Górze wynosi blisko 50%. Lesistość w regionie waha się od 28% w Nadleśnictwie Szprotawa, aż do 76% w Nadleśnictwie Żagań i 74% w Nadleśnictwie Bytnica. Największe zwarte obszary leśne występują w południowo-zachodniej części RDLP - są to Bory Dolnośląskie oraz w północno-zachodniej części – Puszcza Rzepińska.
Wg. regionalizacji przyrodniczo - leśnej Polski lasy RDLP w Zielonej Górze swoim zasięgiem obejmują obszar dwóch krain: Wielkopolsko - Pomorskiej (III) i Śląskiej (V) . Zróżnicowanie geograficzne, klimatyczne i glebowe powoduje, iż w zasięgu RDLP w Zielonej Górze występują wszystkie typy siedliskowe lasu charakterystyczne dla terenów nizinnych.
Ryc. Zasięgi nadleśnictw RDLP w Zielonej Górze na tle numerycznego modelu pokrycia terenu.
Lesistość RDLP w Zielonej Górze wynosi blisko 50%. Jest to region o najwyższej lesistości w Polsce.
W strukturze lasów RDLP dominują gatunki iglaste, które stanowią 88,2% powierzchni wszystkich drzewostanów. Gatunki liściaste zajmują natomiast 11,8% powierzchni. Do głównych gatunków lasotwórczych należą: sosna – 87,5%, świerk – 0,6%, dąb, jesion, klon - razem 5,1%, brzoza i grab – 3,5%, olsza – 2,4%, buk – 0,7%, osika, topola, lipa i wierzba – razem 0,2%. W lasach sporadycznie spotkać można także szereg innych gatunków drzew i krzewów stanowiących cenne biocenotycznie domieszki.
Na terenie RDLP w Zielonej Górze 32% powierzchni lasów zostało zaliczonych do przynajmniej jednej z kategorii lasów ochronnych.
Teren działania RDLP w Zielonej Górze należy do obszarów kraju o nieznacznym stopniu uprzemysłowienia. Znajduje się tu niewiele zakładów przemysłowych, których oddziaływanie na środowisko mogłoby prowadzić do osłabienia kondycji drzewostanów.
Najnowsze aktualności
Historia pisana pomnikami przyrody
Historia pisana pomnikami przyrody
Historia pisana pomnikami przyrody
Na terenie leśnictwa Skórzyn (gm. Maszewo) znajduje się 9 pomników przyrody. Są nimi dęby szypułkowe- 4 szt., wiązy pospolite- 2 szt., jesion wyniosły- 1 szt., buki zwyczajne- 2 szt. Jeden z najciekawszych dębów znajduje się w oddziale 120-x w obrębie stawów hodowlanych niedaleko miejscowości Czetowice. Pozostałe znajdują się w pobliżu historycznego miejsca w Skórzynie, tj. w starym parku okalającym niegdyś pałac. Pałac ten był siedzibą szlachecką. Pierwsze wzmianki o miejscowości pochodzą z roku 1308. Kolejnymi właścicielami miejscowości i pałacu były rodziny von Dohna, von Grunberg, von Schwanbach, hrabia Finck von Finckenstein, Lechmann, Harttung, Schierstadt. Ostatnie pięć lat swojego życia spędził w Skórzynie kanclerz Rzeszy Georg Leo hrabia von Caprivi de Caprere de Montecuccoli, który zmarł w Skórzynie w dniu 06 lutego 1899 roku i tu został pochowany. Pałac ten wybudowano na planie prostokąta w otoczeniu wody. Pozostałości pałacowego stawu istnieją do dnia dzisiejszego. Na terenie przypałacowego parku znaleźć można osiem z dziewięciu pomników znajdujących się na terenie leśnictwa Skórzyn. Wiek drzew pomnikowych szacowany jest na około 250- 260 lat, a więc są one świadkami zarówno wznoszenia jak i upadku pałacowych budowli. Do parku tego powoli wkracza natura czego wyrazem jest coraz większa ilość gatunków ekspansyjnych takich jak leszczyna pospolita czy grab zwyczajny. Drzewa martwe, które przegrały odwieczną walkę życia ze śmiercią zasiedlane są przez liczne owady, grzyby saprotroficzne i inne organizmy żywiące się martwym drewnem. Stanowią one również miejsce schronienia dla wielu zwierząt.