Wydawca treści Wydawca treści

Historia

11.06.2014 |

Historia, fot. Archiwum Nadleśnictwa Krosno

Nadleśnictwo Krosno fot. Katarzyna Miechowicz

Teren Nadleśnictwa stanowi centralną część historycznej Ziemi Krośnieńskiej, obejmując miasto i najbliższe obszary, położone na zachód i północ od niego.

W czasie formowania się wczesnopiastowskiego państwa wzmocniony gród plemienny stał się ważną wartownią graniczną na zachodnich rubieżach Polski. Stawiał czoło niemieckim najazdom na Polskę za czasów Henryka Brodatego (1202 – 1238), Krosno stało się ponownie ważnym punktem strategicznym i ośrodkiem administracyjno-gospodarczym. Henryk Brodaty zreformował Krosno przestrzennie i nadał mu prawa magdeburskie, przyczynił się również do rozwoju osadnictwa wiejskiego, które za jego czasów przybrało formę osad zwartych, rozplanowanych racjonalnie. W połowie XIII wieku powstało księstwo głogowskie, w granicach którego znalazła się także kasztelania krośnieńska. Graniczyła teraz z posiadłościami Brandenburgii, której w 1249 roku Bolesław Rogatka sprzedał Ziemię Lubuską.

W 1319 r. obszar ten wrócił do księstwa, a kolejnymi panującymi nad Krosnem książętami byli głogowsko-żagańscy Henrykowie IV, V, VI, VIII, IX i XI. Książęta ci rezydowali w Żaganiu bądź Kożuchowie. Po śmierci Henryka XI, ożenionego z córką elektora brandenburskiego, Barbarą, Krosno stało się jej siedzibą wdowią, pod władztwem brandenburskim. Z taką sytuacją nie pogodził się bliski krewny zmarłego Henryka XI, Jan II Żagański, który o odzyskanie dziedzictwa walczył z Brandenburgią przez sześć lat (1476 – 1482). Postanowieniem pokoju w Kamieńcu, Krosno pozostało przy Brandenburgii. Jednakże z nowo zdobytych terenów, do których należały także okręgi sulechowski i lubuski, utworzone zostało księstwo krośnieńskie. W 1518 r. nastąpiła unia personalna Brandenburgii z Prusami Królewskimi, a w pierwszej połowie XVIII wieku Brandenburgia stała się prowincją Królestwa Prus. Po wojnie z Austrią i przyłączeniu w 1740 r. Śląska do Prus, przeprowadzono reformę, dzieląc kraj na powiaty. Utworzony został powiat krośnieński, obejmujący zachodnią część dawnej kasztelani oraz część okręgu lubuskiego. Taki podział przetrwał do 1945 roku.

Zobacz »

Najnowsze aktualności Najnowsze aktualności

Powrót

Historia pisana pomnikami przyrody

15.06.2020 | Adam Biernacki

Historia pisana pomnikami przyrody

Na terenie leśnictwa Skórzyn (gm. Maszewo) znajduje się 9 pomników przyrody. Są nimi dęby szypułkowe- 4 szt., wiązy pospolite- 2 szt., jesion wyniosły- 1 szt., buki zwyczajne- 2 szt. Jeden z najciekawszych dębów znajduje się w oddziale 120-x w obrębie stawów hodowlanych niedaleko miejscowości Czetowice. Pozostałe znajdują się w pobliżu historycznego miejsca w Skórzynie, tj. w starym parku okalającym niegdyś pałac. Pałac ten był siedzibą szlachecką. Pierwsze wzmianki o miejscowości pochodzą z roku 1308. Kolejnymi właścicielami miejscowości i pałacu były rodziny von Dohna, von Grunberg, von Schwanbach, hrabia Finck von Finckenstein, Lechmann, Harttung, Schierstadt. Ostatnie pięć lat swojego życia spędził w Skórzynie kanclerz Rzeszy Georg Leo hrabia von Caprivi de Caprere de Montecuccoli, który zmarł w Skórzynie w dniu 06 lutego 1899 roku i tu został pochowany. Pałac ten wybudowano na planie prostokąta w otoczeniu wody. Pozostałości pałacowego stawu istnieją do dnia dzisiejszego. Na terenie przypałacowego parku znaleźć można osiem z dziewięciu pomników znajdujących się na terenie leśnictwa Skórzyn. Wiek drzew pomnikowych szacowany jest na około 250- 260 lat, a więc są one świadkami zarówno wznoszenia jak i upadku pałacowych budowli. Do parku tego powoli wkracza natura czego wyrazem jest coraz większa ilość gatunków ekspansyjnych takich jak leszczyna pospolita czy grab zwyczajny. Drzewa martwe, które przegrały odwieczną walkę życia ze śmiercią zasiedlane są przez liczne owady, grzyby saprotroficzne i inne organizmy żywiące się martwym drewnem. Stanowią one również miejsce schronienia dla wielu zwierząt.

Zobacz »